Proverbia que dicuntur

super natura feminarum

fol. 110v

______________________________________________________________________________

151.

QUando l'om crede a femena,     ben e paço e storno;

Qualor uol, li fai credere     qe la note sia çorno.

No trouará, si credeli,     hom si sauio n'adorno,

Ke ela no lo sofege,     com fai la canal forno.

152.

L'arbor qe con le soi rame     pur se bate e fere,

Tanto qe lo so fruito     destruçe, uasta e pere,

Poi qe l'om lo cognose,     fol e se lo requiere

Ni lo ten en çardino     ni a l'onbra ua çasere.

153.

L'arbore e le femene,     ond eu me meraueio,

Com ele en lo so uentre     ausa aucir lo fiio;

Ond eu tegno per fole     lo çouen e lo ueio

Qe mai se çonze ad esse     ni cre lo so conseio.

154.

LO ragno per le mosce     fase le redesele,

Altre lauora grose     et altre sutilele,

Altre pone a pertusi     et altre a fenestrele;

Tal mosca ua segura     qe nde lassa la pelle.

155.

LE poncelete iouene,     quele de meça itate,

[A] le fenestre ponese     conce et apareclate,

[O] tende li soi redhi,     si como son usate,

E prendeno li homini     qe ua per le contrate.

156.

TAl om ua ben seguro,     q'elo uien alaçato,

E tal cre altri enganar,     q'elo uien enganato,

Si com mouton qe uien     per le corne trainato

E ua corendo al loco     lao el uien scortegato.